fbpx
Je weet dat je leiding bent als…

Je weet dat je leiding bent als…

Je weet dat je leiding bent als…

Je weet dat je kampleider bent als …

… je ook doorheen het jaar aan een sneltempo knopen kan doorhakken als er iets aan jou gevraagd wordt.
… één van je adjuncten het toch de moeite vindt je sleutels en fluitje terug te komen brengen dat je weer kwijt was. Ze weten dat je anders het volgende aantreden op hun fluitje zabbert.
… je als je een groep hoofdanimatoren ziet je meteen potentiële adjuncten probeert te spotten.
… je niet meer weet hoe je de kantine organiseert. Gelukkig de adjuncten wel.
… je niet meer weet wanneer je nog eens de tijd gevonden hebt om jezelf te douchen. De kampleider en adjuncten daarom aan een aparte tafel gezet zijn.
… je opnieuw in ziekenhuis Oost-Limburg aankomt en je je er meteen thuis voelt.
… je antennes ontwikkelt voor moraliserende verhaaltjes die een avond- of ochtendwoordje zouden kunnen zijn.
… je jezelf elke kampleidersvergadering opnieuw verbaast hoe we ondertussen 16 kampleiders rond een tafel krijgen (min die twee of drie die statistisch gezien niet aanwezig kunnen zijn).
… monitoren komen vragen wanneer ze en tussentijdse evaluatie krijgen. Lieve monitoren, stop daarmee. We gaan met plezier op kamp en zullen feedback geven, tussendoor. Gezellig!
… hees worden zowat je grootste nachtmerrie is de laatste dagen.
… je een fantastisch span mustangs (de monitoren) groepsdynamisch kunt laten toveren met een groep.
… je met de andere kampleiders deze zomer 861 uren activiteiten gerealiseerd hebt.
… je er waarschijnlijk onbewust wel wat meer gedraaid hebt.
… een langere eerste avond, even het antigifcentrum bellen wanneer een deelnemer besloot muggenspray te drinken.
… je alles zo veilig organiseert dat je de deelnemers net voor het afsluiten van het kamp in doorns laat rollen en onopgewarmd een rugbymatch laat spelen om de ouders te laten geloven dat ze echt op kamp zijn geweest.

Je weet dat je adjunct bent als …

(nvdr. adjunct = hoofdleiding of “hulpje” van de kampleider)
… je zonder nadenken kan zeggen of er al dan niet gaatjesknippers zijn in Heuvelsven en waar de knikkers liggen.
… je ergens na december telefoon krijgt van een kampleider die je heel graag mee op kamp wil.
… je het mist om vendelvergaderingen te mogen doen.
… je wel eens blij bent rustig te kunnen eten.
… je de orde doet en jezelf een heel klein beetje schaamt dat je eigen kamer een stal is.
… de vlag minder vlot naar boven of beneden gaat dan je gehoopt had.

Je weet dat je een ervaren adjunct bent als …

… de kampleider regelmatig verdwijnt.
… je zelf de aantredens mag fluiten en de timing in het oog houdt.
… je tijdens een ochtenwoordje of bij het maken van afspraken denkt “hier gaan we weer” en bijna woordelijk kan voorspellen wat de kampleider gaat zeggen.
… je bijna altijd wanneer de kampleider (te laat) aan iets denkt je kan zeggen: ‘Dat is al gebeurd.’

Je weet dat je monitor bent als …

… je jezelf plots afvraagt wie iets gaat opstarten tijdens de vrije tijd en dan beseft dat jij het bent.
… je de andere tafels in het oog houdt en blij bent dat de sfeer er bij jou aan tafel goed inzit.
… je snode plannen bedenkt om toch even te kunnen upteamen met de bekende monitoren van de andere leeftijdsgroep.
… je zo op siëst gehoopt had, dacht op 15 minuten je bosspel klaar te zetten en om 14u nog om tien
minuten extra tijd vraagt terwijl je een kleine zucht slaat.

 

Artikel door Hans Jacobs

Jonge mensen leren de stilte waarderen

Jonge mensen leren de stilte waarderen

Jonge mensen leren de stilte waarderen

31

Januari, 2016

Op kamp met Kena: jonge mensen leren de stilte waarderen

Dat je geluk kunt ervaren in gewone dingen. Dat je gelukkig wordt als je balans ervaart in je leven, balans tussen spelen, werken en rusten. Dat stilte niet iets is om bang voor te zijn, maar net helend is. In de vakantiekampen van Kena leren jonge mensen de stilte opnieuw ontdekken en waarderen. ‘Later, als ze als volwassene terugkijken op die vakantieherinneringen, blijkt net die ervaring een diepe indruk nagelaten te hebben’, zegt Kena-voorzitter Jeroen Hendrickx.

Stilte. Rust. Ruimte maken om gewoon te ‘zijn’, dicht bij jezelf en zonder afleiding van gebabbel en gedoe: het lijkt haaks op de tijdsgeest te staan, dwars in te gaan tegen onze overactieve samenleving, met haar eindeloze –niet te missen!- informatiestromen en nadruk op presteren en actief zijn. Ook jonge mensen leven in een wereld van presteren, bezig zijn, communiceren, informatie verwerken. Vergroeid met smartphone, voortgedreven om dingen te doen, resultaten te behalen, events te beleven.

En toch. Dwars tegen die tijdsgeest in doet jongerenvakantie-organisatie Kena het echt anders. Rust en stilte is een belangrijk deel van hun vakantiekampen met kinderen en jonge mensen. Rust zit ‘m in de herhaling van een vast dagritme. ‘s Avonds krijgt de stilte een ereplaats. Op die manier herstellen ze bij Kena de balans tussen werken, spelen en rusten. ‘Want als naast actief zijn ook stilte en rust ingebed raakt in het dagelijks leven, creëer je voor jezelf de voorwaarden om gelukkig te zijn’, zegt Jeroen.

“Stilte en rust inbouwen in je leven, betekent voorwaarden creëren om gelukkig te kunnen zijn.”

Vast ritme, rust en natuur

‘Leven op kamp is intens. En dat moet je kunnen volhouden. Een duidelijk dagritme, met genoeg ruimte voor stilte en rust, maakt dat mogelijk’, aldus Jeroen. Ook de natuur van de kampomgeving draagt daaraan bij: het uitgestrekte bos- en vengebied van Heuvelsven in het Limburgse Dilsen-Stokkem. De jongeren werken er mee met de natuur, helpen het natuurgebied in stand houden. Ze sporten, spelen in de bossen en zwemmen in het ven.

Stilte opbouwen

Elke avond verloopt volgens een weerkerend ritueel, waarin stap voor stap de ervaring van rust en stilte wordt opgebouwd. Dat gaat zo: de groep verzamelt in een kring rond een kampvuur. Ze maken er toneel en zingen er liederen. Met elk lied komt de stilte een beetje dichterbij. ‘Na het laatste lied blijft iedereen stil’, zegt Jeroen. ‘Dan gaan we nog even naar de kapel, waar iedereen in stilte even gaat staan of zitten. Elke jongere voelt dan vanzelf wanneer het tijd is om de dag af te sluiten. Druppelsgewijs trekken ze naar hun eigen nest. Elk op zijn eigen ritme, dicht bij zichzelf. Ze houden de stilte vast tot ’s ochtends.’

Cadeau voor nu en later

Klinkt moeilijk? Anders? Dwars tegen de kwetterende, kakelende, lawaaierige jongerencultuur? Wel dwars, maar niet zo moeilijk, blijkt. ‘Het is altijd zo geweest op onze kampen en het lukt ook in deze tijd nog altijd,’ zegt Jeroen. ‘Het is heel moeilijk om uit te leggen. Het werkt gewoon. Het is wel even wennen voor de meeste jongeren, maar stuk voor stuk waarderen ze die stilte al heel gauw. Ze ontdekken dat stilte en rust ook gelukkig maakt. Jaren later, als ze al lang volwassen zijn, kunnen ze dat gevoel, die herinnering nog oproepen.

Interview door Griet Bouwen